Dinsdagmiddag

Voorzichtig kijkt ze me aan. Heel eventjes. Om vervolgens haar ogen weer neer te slaan. Het meisje naast haar streelt haar zachtjes over haar rug. Ik heb zojuist alle toeschouwers weggestuurd, want de meiden van groep 7 zijn heel goede ramptoeristen. Nu zitten we met drieën aan een tafel. Er is een ruzie geweest in de pauze, maar ze kan me er niet over vertellen, ze kan alleen maar snikkend en trillend naar de tafel staren. Haar vriendin legt kort uit wat er gebeurd is. We zijn even stil samen en dan vraag ik of ze er tegenop ziet dat na vanmiddag de school 5 weken sluit. Ze kijkt op en begint hartverscheurend te huilen.

Donderdagavond

Janine en ik zitten naast elkaar aan tafel, ieder achter onze eigen laptop. We zijn zojuist ingelogd bij het webinar Natriltijd door Riet Fiddelaers-Jaspers. “Dankzij de diepte van mijn wortels, de bomen om mij heen, doorsta ik de storm en buig ik langzaam terug”, zegt Riet.

De kinderen op school hebben het na de lockdown in maart en april laten zien; de kunst van het terugbuigen na de storm. In aanvang dachten ze dat het wel fijn was, een paar weken extra thuis; net vakantie… Maar toen ze terugkwamen op school, waren ze (bijna allemaal) vooral opgelucht dat het weer voorbij was. Nu het 9 maanden later weer zover is dat de school voor een tijdje dicht moet om de coronabesmettingen te minderen, weten ze op voorhand al een beetje wat ze te wachten staat. Dat maakt het zwaar voor heel veel kinderen.

Dinsdagmiddag

De middag eindigt met een optreden van twee meisjes die samen Midden in de winternacht zingen, terwijl een van hen op de piano mee speelt. Dit optreden oefenden ze voor de Kerstviering, maar die kan vanwege de onverwachte schoolsluiting niet doorgaan. Tijdens de muziek zie ik enkele kinderen tranen in de ogen krijgen. Sommigen laten ze gewoon stromen, anderen duiken met hun hoofd in de armen. Een paar kinderen is opvallend stil (dat gebeurt niet vaak in deze gezellige en onrustige groep). Als de bel gaat, loop ik voor deze keer met de kinderen mee naar beneden om ze tot buiten uit te zwaaien. Als ik terug naar binnen ga, moet ik zelf ook even slikken.

Donderdagavond

Vanmiddag is mijn vakantie begonnen. Ik ben verschrikkelijk moe van de laatste vier dagen, die als een onverwachte storm in de laatste schoolweek van 2020 kwamen. “Voor de storm opsteekt, horen we het in de verte vaak rommelen”, hoor ik Riet zeggen.

Terwijl Riet doorpraat, dwalen mijn gedachten even af naar een gesprek een paar weken geleden. Iemand beweerde dat de basisscholen echt niet meer dicht zouden hoeven, omdat nu wel bewezen was dat de kinderen weinig invloed hebben op de verspreiding van corona. Ik weerlegde toen nota bene zelf dat kinderen thuis laten werken ouders ook zou dwingen om aan de thuiswerkoproep gehoor te geven. Het rommelde in de verte… En toch zag ik deze storm helemaal niet aankomen.

Ik concentreer me weer op het webinar. “Beven en trillen na een schrikreactie zijn natuurlijke en helende reacties”, zegt Riet en daarna word ik in een breakoutroom gezet met twee anderen om uit te wisselen over onze persoonlijke stormervaringen en hoe we daarvan hebben moeten natrillen.

Ik vertel er iets over (over dat ik meestal niet ga trillen, maar mijn spieren aan blijf spannen en zo de schrik opsla in mijn lijf, wat daarna weer een hele tour is om er van te ontspannen) en ik denk aan dinsdag, hoe dat meisje uit groep 7 bij me aan tafel zat. Zij verstaat de kunst van het trillen al…

Mijntje