Vol verwachting, vertrouwen, enthousiasme, hoop en dromen gingen Mijntje en ik in januari 2017 op weg in ‘Onderweg’, onze praktijk in Tilburg voor rouw- en verliesbegeleiding. Al heel snel kwamen de eerste cliënten waar we een tijdje mee onderweg gingen. ‘Wat mogen we toch prachtig en zinvol werk doen’, hebben we vaak tegen elkaar gezegd. En we droomden door over hoe verder, en wat nog meer.
Toen kwam er in mei 2017 iets totaal onverwachts op ons pad. Ik kreeg heel kort op elkaar twee herseninfarcten en later in september nog ‘n derde. Met name dat laatste herseninfarct maakte dat we ons leven echt anders in moesten richten. Het werd een lang proces van revalideren, van letterlijk én vooral figuurlijk, vallen en opstaan. Onderweg kwamen we mensen tegen die een poos met ons meeliepen; wat heb je dat nodig als je leven zo op z’n kop staat. Ik was dan wel gecertificeerd rouw- en verliesbegeleider, maar wat was het een geworstel om met mijn eigen rouw aan de gang te gaan. Het was absoluut noodzakelijk dat ik mijn eigen gidsen had die me de weg wezen, gidsen die me stil lieten staan om uit te rusten, bij te tanken, om een nieuwe route uit te stippelen. Gidsen die me er op wezen om eens om me heen te kijken en van het uitzicht te genieten en die me ook lieten kijken naar wat er niet meer was en wat ook nooit meer terug zou komen.
In 2018 overleed Magdaleen, mijn eigen levensgids die al zo’n 20 jaar met me meeliep. Murw en verdoofd vroeg ik me af hoe ik verder moest. Ik heb me vaak stuurloos en verdwaald gevoeld en erg onzeker over hoe ik verder kon in mijn werk bij de Juridische Hogeschool en voor Onderweg. Maar als ik buiten ben, in de natuur en de vogels hoor fluiten, hoor ik Magdaleen en haar lieve zachte stem die vaak tegen me zei: ‘Janine, je gevoeligheid is het kompas van je hart, van je relaties en van je werk. Luister daar maar naar dan komt het goed’.
1 januari 2020. Gisterenavond keken Mijntje en ik terug op 2019. Er was veel goeds én het was een pittig jaar. In het afgelopen jaar is steeds meer helder geworden dat mijn en ons leven niet meer zal worden zoals het was voor mei 2017. Met de gevolgen van de herseninfarcten kan ik gelukkig nog steeds werken, maar veel minder uren. Het was een geworstel om mijn kompas weer goed ter hand te nemen. Uiteindelijk heb ik, met pijn in mijn hart, besloten om in Onderweg meer op de achtergrond te zijn.
Vol liefde en vertrouwen draag ik de verantwoordelijkheid over aan Mijntje. Zoals Claudia de Breij in haar oudejaarsconferentie gisterenavond zei: ’Je hebt mensen nodig die voorop durven lopen’. En dat doet Mijntje nu.
Janine
