De afgelopen dagen kwamen er twee lieve meiden van 6 en 9 jaar logeren. Ze speelden erop los, liggend onder de Kerstboom met de Playmobilpoppetjes die ze op zolder, in de praktijkruimte van Onderweg, weten te vinden. Op de kast boven staat een plankje met de letters O N D E R W E G. Hiernaar kijkend vroeg de oudste zich hardop af welke woorden je nog meer kunt maken met deze letters, om uiteindelijk een woord met alle letters te ontdekken: G E W O N D E R. “Ja”, zei ze, “dat is volgens mij dat er allemaal wonderen komen…”, en ze voegde er, met deftige stem, nog aan toe: “Oh, wat een gewonder.” Ze moest er zelf om grinniken.
Ik ook. Ik moest er ook om lachen. Gewonder… wat een prachtig woord. Er zit wonder in en het doet me denken aan verwonderen. Verwonderen gaat over nieuwsgierig zijn, een onbevangen blik hebben, het doorbreken van vanzelfsprekendheid. Het ‘gewonder’ is dan misschien wel de aanwezigheid van dingen om je over te verwonderen. Dingen die je alleen maar hoeft op te merken om ervan te kunnen genieten.
Zo maar wat gewonder dat op mijn pad kwam de afgelopen tijd:
- In november is er korte-broeken-dag op school. Het is een oproep van de leerlingen van groep 7 aan de rest van de school. Ze houden deze dag ter ere van hun in de zomervakantie overleden klasgenoot. Hij droeg altijd een korte broek, ook hartje winter. Er wordt in de hele school gehoor aan gegeven. In de kleutergroepen zijn enkele kinderen vergeten een korte broek aan te trekken, maar zodra ze de anderen zien, stropen ze hun broekspijpen op tot boven de knieën en doen ze vrolijk mee.
- Een leerling (10) vraagt aan mij: “Juf Mijntje, wat doe jij eigenlijk voor werk?”
- De leerlingen van groep 7 kiezen een herinnerboom uit voor op de speelplaats. Mijn broer komt als expert in de klas. Hij brengt een powerpoint en een berg takken, bladeren en vruchten van de vijf bomen waaruit ze kunnen kiezen mee. Bij iedere boom waarover hij vertelt en dingen laat zien, stellen de kinderen maar één vraag: “Kun je er goed in klimmen?” Ze kiezen een Amberboom, “want,” zo hoor ik ze tegen de ouders van hun overleden vriend zeggen, “dat is een echte klimboom”.
- 2021 eindigt met een schoolsluiting. Ik maak me zorgen om het welbevinden van een aantal kinderen waarvoor het een hele uitdaging is om zo’n lange tijd in hun eigen gezin te moeten zijn, zonder de structuur van school. Gelukkig hebben we op school opvang voor kinderen met een kwetsbare thuissituatie. Ik vraag me af hoe het voor hen is om op school te zijn, terwijl de andere kinderen al aan hun Kerstvakantie begonnen zijn. Maar voor ik die vraag aan de kinderen kan stellen, hoor ik een van de kinderen zeggen: “Zullen we voortaan altijd noodopvang doen?”
- Alle tests zijn negatief (minimaal twee zelftests per week, plus de nodige GGD-testen na een quarantaine met een klas: tel maar uit hoeveel dat er zijn)… Nog steeds. Gelukkig maar.
De kunst van het gewonder versta ik wel. Oh, wat een gewonder. En oh, wat kan ik ervan genieten!
Mijntje
