Bij leven hoort verlies en bij verlies hoort leven. Wanneer je je verbindt met iets of iemand, hoort daar vroeg of laat ook afscheid nemen bij. Je staat voor de zware taak je aan te passen aan de veranderingen die verlies met zich meebrengt. Het verlies, de pijn, de verwonding wordt onderdeel van je. Je verweeft het als het ware met je leven, waardoor het bij je gaat horen en waardoor je ermee verder kunt leven. Vaak lukt dat op eigen kracht. Mensen hebben over het algemeen voldoende veerkracht om om te gaan met verlies.

Soms lukt het nog niet om het leven, met alles wat daarbij hoort, op te pakken. Dat kan te maken hebben met de impact van het verlies. Niet de grootte of zwaarte van het verlies is hierbij bepalend, wel de indruk die het bij je achterlaat. Het kan ook zijn dat je vastloopt omdat je rugzak al te vol zit. Het nieuwe, recente verlies komt dan als het ware op een stapel terecht, waarbij alle stenen van de stapel meetrillen met het verlies. Het gebeurt ook dat verlieservaringen in het hier en nu raken aan oude verliezen die nog niet voldoende doorleefd zijn.

Ingrijpende verlieservaringen vragen om een heroriëntering op jezelf, op anderen, op je omgeving en op het leven.
Vragen die daar bij passen, zijn:

Wie ben ik nog zonder de ander?

Wie ben ik nog zonder mijn werk?

Wie ben ik nog nu ik geen moeder of vader wordt?

…

Dit soort vragen zijn vragen die tijd en liefdevolle aandacht nodig hebben. Dit zijn vragen die gaan over rouw.  Tekenen dat je vastloopt in het rouwproces zijn bijvoorbeeld dat je je lange tijd terugtrekt, niet mee doet aan het leven, dat je je niet meer met anderen verbindt uit angst opnieuw iemand te verliezen, dat je sociale aangelegenheden vermijdt, dat je problemen ervaart met intimiteit. Als je je realiseert dat het je nog niet lukt om zelf het leven op te pakken en je verlies te integreren, als je tijd nodig hebt om stil te staan bij wat je hebt verloren, kan het helpend zijn als er dan iemand is die met je meeloopt.